v’stateofbody:

4’te kalktik, Avusturalya’nin ilk gunesini goren bu dagda, gunes dogusunu yakalamakti planimiz. Rodney 200m demisti burasi icin. 4.4 km nerde 200m nerde abicim. Ustelik gelismis bir parkur oldugundan, acemiler de uyariliyor. Yani ben, ama yine de sansimi denemek istedim. Gunes dogusunu anca baslarda yakalayabildik. Yagmur ormaninin icinden yuruduk ve yesillik her daim yagmur, toprak ve yukseklik degisimi sebebiyle degiskenlik gosterdi.

Kus sesleri esliginde saatlerce yokus yukari yuruduk. Turkcesini bulamadigim whipwreck cinsi kus ise cizgi filmden cikma sesiyle surekli gulmemi sagladi. Hazirlikli olmadigimiz icin yanimizda bir bardak su bile yoktu ama yari yolda buldugumuz selale, ziyadesiyle yetisti imdadimiza. Gunes dogusunu yakalayabilmis insanlar asagi inmeye baslamisti. karakter analizi basitti, kimisi ‘daha coook yolumuz oldugunu’, kimisi ise ‘nerdeyse geldigimizi’ soylemisti. Beni en cok sasirtan, sirtinda kocaman bir backpack’le 60 yaslarindaki dedenin, arkasina motor takmis bir hizda ruzgar gibi gecip gitmesiydi.

Halbuki bana o kadar fazla gelmisti ki neredeyse sikayet edip donecektim. Yilamadim devam ettim. Tam sonuna geldigimizi sanarken karsimiza, hadi 90 olmasin ama neredeyse o derece dikliginde bir dag daha cikti!.

Daha once hic daga tirmanmadigimdan basta cekindim ama oraya kadar gelmisken yapmamak olmazdi. Jess onden yol aldi. Hala onu gorurken sordum nasil diye. Zor ama 10m kalmis oldugunu soyleyince basladim cikmaya. Demire tutunaraktan yavas yavas tirmandim. Zor olan yerlere oyuklar da acmislar, fena gitmiyordum. Arkamdan bir cift gelmeye basladi. Neyseki onlar da yavas oldugundan hizlanip stres almak zorunda kalmadim. Ama yol bir turlu bitmek bilmedi, 10m degil en az 20m daha tirmanmistim. ‘Jeeess’ diye seslendim, ancak ses cikmadi. Arkamdaki cifte baktim, onlar da yoktu. Yemin ederim o anda yukaridan acayip bir isik geldi. Tekrar Jess’e seslendim, tekrar arkama baktim, bir tek ben vardim. Olmus ve cennete mi gitmistim acaba? Tam oyle bi an’di cunku. Dustugumu hatirlamiyordum ama. Doruga vardigimda yasadigim sok manzaradan geldi. Bulutlarin icinde oldugumuzdan hic bir sey goremedik! Sonucun degil Yol’un onemini anlatiyordu manzara ..

Acikcasi bunu yapabilmis olmak da yetti bana. Sonsuz tesekkurler…

Bu arada asagi inmek de ayri bir maceraydi. Oryantasyon dengemi birfiil yitirdim. Geri geri gitmemiz gerektiginden ve cok da dik oldugundan, duz yerde mi yuruyorum, egiliyor muyum, dikmiyim, ne oldugumu sasirmak baya eglenceliydi. Inmek, daha bir kolaydi tabi. Ustelik ucunda su ve kahvalti vardi. Toplam 8.8 km yol yaptik bugun. Yorgunlugumun altinda bir yerlerde kendimi cok iyi hissediyordum.