Nikaragua

Şairlerin ülkesi Nikaragua,

Karanlık bir geçmişi olmasına rağmen

Politika ve taraflar yüzünden, parçalara ayrılıp hırpalanmasına rağmen

Orta Amerika’nın – en büyük ülkesi

– En büyük göl de burda – ‘Nikaragua’

İçinde, boğa köpekbalıkları var

hem tatlı hem tuzlu suda yaşayabilen

Ama sayıları azalmış

Nikaragua toprakları üzerinde 5,5 milyon insan yaşıyor

%69 Melezleri, Zambolar (Afrikalı-Yerli karışımı) ve Mulattolar (Avrupalı-Afrikalı karışımı) oluşturuyor, +%17 beyaz derililer + %5 Sumo, Miskito ve Ramakiye kabileleri

Halkın %50’si fakirlik düzeyinin altında yaşıyor.

Gençler, nüfusun %70’ini oluşturuyor. Bu sebeple de, evler, kalabalık oluyor.

%60 katolik, %22 protestan dinleri ağırlıkt

1 usd = 21 c (cordobas)

İklimleri: Kasım(11)’dan Nisan’a(04) kuru, Mayıs’(5)tan Ekim(10)’e yağışlı

—

Anadil: İspanyolca

—

Başkentleri Managua’da, sokak isimleri yok.

Haliyle ‘eski Sandy’nin olduğu sokak’ gibi adresler varmış.

Görülesiler:

Isla de Opetepe*

Corn Islands

Granada*

Leon*

San Jaun Del Sur*

Matagalpa

Esteli

Cayos Miskitos

Bosawasc (ulaşımı zor ve hiç turistik hiç değil ama bence çok güzel bir orman

ÖzGeçmişleri:

Christopher Columbus tarafından 1502 yılında Nikaragua kıyıları keşfedildiğinde ülkede Miskitolar gibi birçok yerli kabile vardı. Conquistador Francisco Hernández de Córdoba Garanada ve Léon’de 1524’da bir yerleşme merkezleri kurdu. 17. ve 18. yüzyıllarda İspanyollar Nikaragua’nın büyük bölümünü sömürge hâline getirdiler.

1821’de bağımsızlığını kazanan Nikaragua, bir süre Meksika ile daha sonra Orta Amerika Birleşik Eyâletleri ile birleşti. Nihayet 1838’de bağımsız ayrı bir cumhuriyet oldu.

Amerika Birleşik Devletleri Deniz Kuvvetleri, yirminci yüzyıl başlarında son olarak 1926 ve 1933 yılları arasında olmak üzere defalarca ülkeyi işgal etti.

ABD birliğinin 1925’te çekilmesinin hemen ardından bir iç savaş patlak verdi. Liberal önderlerden Cesar Augusto Sandino silahlı mücadeleyi sürdürürken; öteki Liberal önderler ABD denetiminde yapılacak seçimlere katılmayı kabul ettiler. 1928 ve 1932’deki seçimlerin ikisini de liberal adaylar kazandı. Bu arada, ABD subaylarının gözetiminde Nikaragua Ulusal Muhafızları adlı bir askerî birlik oluşturuldu. ABD kuvvetlerinin 1933’te ülkeyi terketmeleri üzerine Sandino da silahlı mücadeleyi bıraktı.

Ulusal Muhafızların komutanı Anastasio Somoza Garcia 1934’te Sandino’yu öldürterek liberal başkan Sacasa’yı başkanlıktan uzaklaştırdı. 1936’da kendini başkan seçtirdi ve elinde topladığı geniş yetkilerle baskıcı bir yönetim kurdu. Somoza Garcia’nın 1956’da öldürülmesi üzerine başkanlığa oğlu Luis Somoza Debayle getirildi. 1962’de Somoza rejimini hedef alan en büyük muhalefet gruplarından (FSLN) Sandinista Ulusal Kurtuluş Cephesi gerilla örgütü ortaya çıktı. Luis Somoza’nın 1967’de kalp krizi geçirerek ölmesinin ardından kardeşi Anastasio Somoza Debayle başkan oldu. 1972’de Managua‘da 6 bin kişinin ölümüne ve 300 bin kişinin evsiz kalmasına yol açan deprem nedeniyle gönderilen uluslararası yardımları el altından kendisinin ve ailesinin hesaplarına aktardığı ortaya çıktı. 1974’te de anayasayı değiştirerek ikinci kez başkan seçilmesini sağladı. Aynı dönemde, gerilla savaşında önemli kayıplara uğrayan Sandinistalar (FSLN), bu gelişme üzerine liberal çevreler ve orta sınıfla ittifaka yöneldiler. Ocak 1978’de, Demokratik Kurtuluş Birliği (UDEL) adlı güçlü bir muhalefet hareketinin lideri olan gazeteci Pedro Joaquin Chamorro’nun öldürülmesiyle bir genel grev dalgası ve yaygın şiddet hareketleri başladı. Yeniden silahlı mücadeleye başlayan Sandinistalar, bütün önemli kentleri ele geçirdikten sonra başkent Managua‘yı da kuşatarak 17 Temmuz 1979’da 45 yıllık Somoza rejimine son verdiler.

Yeni yönetim Somoza ailesinin mülklerini kamulaştırırak; bir dizi devletleştirmeye girişti ve sosyalist ülkelerle yakın ilişkiler kurdu. Bunun üzerine ABD, Nikaragua’ya yaptığı ekonomik yaptırımı keserek yönetime karşı gerilla mücadelesi yürüten sağcı Contra’lara geniş çaplı destek vermeye başladı. Ekonomisi ağır bir bunalıma giren Nikaragua’nın bazı Orta Amerika ülkeleriyle ilişkileri de bozdu. Şubat 1989’da Orta Amerika ülkeleri başkanlarının El Salvador‘da yaptığı toplantıda serbest seçimlere gidilmesi ve Somoza’ya bağlı Ulusal Muhafız örgütünde görev yapmış 1,900 kadar mahkumun serbest bırakılması karşılığnda contra birliklerinin dağıtılması konusunda anlaşmaya varıldı. Aynı yıl, basın özgürlüğünü güvence altına alan ve seçim sistemini yeniden düzenleyen yasalar çıkarıldı. Yine aynı yıl ABD Nikaragua’ya karşı beş yıldır uyguladığı ambargoyu kaldırdı.

1990’da yapılan serbest seçimlerde Ulusal Muhalefet Birliği (UNO) Ulusal Meclis’teki 92 sandalyeden 51’ini kazandı ve UNO’nun adayı Violeto Barrios de Chamorro başkan oldu.1996 ve 2001’deki seçimlerde de Anayasacı Liberal Parti (PLC), FSLN’ye karşı üstünlük sağladı. Kasım 2006’da yapılan başkanlık seçiminde Daniel Ortega yüzde 37.99 oyla, 17 yıl aradan sonra başkanlık görevine getirildi.

Ve tabi bir sürü olaylarla birlikte.. 2008 yılında ortaya çıkan kaçakçılıkları ğzerine Abd ve EU yardım ellerını Nikaragua’dan geri çekti. O günden beri de herşey daha da kötüe gidiyor anlaşılan..  🙁 Yerlilerle konuşup, daha çok öğrenmeyi umuyorum.