Tesekkur ederim degerli gorusleriniz ve aktardiginiz bilgiler icin. Verdigim ornekler, bizzat insanlarin kendisinden ogrenerek yazdiklarimdir. 900 Kanada dolari ornegi ise, Auldez’in bir gun icinde maksismum kazandigi bedeldir. Sanirsam belirtmem gerekiyor, bunlari yazmamin sebebi, ‘hadi ulkemizi birakalim ve buralara yerleselim’ niyetini icinde barindirmiyordu. Ben her birini ogrendigimde, bir devlet’in neler saglayabilecegi konusunda ufkum bu kadar acik bile olmadigindan olsa gerek, sok oldum ve bu yuzden paylasmak istedim. Yine de merak etmekteyim, bu kotulediginiz ulkeler yerine, Turk Devletinin daha iyi olanaklar sagladigini mi dusunuyorsunuz? Yoksa siz de sadece bildiklerinizi mi aktariyorsunuz? Farkli bir renk sundugunuz icin tekrar tesekkurler. Ilk bolumle de ilgili goruslerinizi merakla beklerim 🙂 sevgiler..

Birinci paragrafta anlatılanlar tam olarak gerçekleri yansıtmıyor bence.

İsveç, çok yüksek sosyal destek (işsizlıik, sağlık, çocuk, konut, eğitim…) oranları yüzünden epeydir oldukça sıkıntıda. Yüksek yaş ortalaması, çalışan nüfusun sigorta yükünü giderek artırıyor, artık pek büyük bir endüstri ülkesi değiller -satılan ve üretimi uzakdoğuya kayan otomitv dışında geriye sadece telekominikasyon kaldı-, bilim üretimleri almanya,fransa gibi diğer avrupalıların gerisinde, komşuları Norveç gibi petrolleri de yıllardır biriktirdikleri petrol fonları da yok, halk, alıştıkları yüksek sosyal yardımlardan vaz geçmeye hiç niyetli değil ve bu sarmal, yavaşlayan avrupa ekonomisinin katkısıyla iyice çıkılmaz hale gelebilir. Hemşiremiz, tıpkı bizler gibi, çok uzun olmayan bir süre sonra işini kendi isteğiyle bırakmayı aklından bile geçiremez durumda bulabilir kendini. Gezdikleri yanına kar kalır o ayrı :).

Amerika’da işsizlik maaşını bildiğim kadarıyla en uzun süre New York eyaleti ödüyor (pek çok koşula bağlı olarak 90 küsür hafta, ortalaması 60 hafta desek 1 sene yapıyor). 1 senedir dünyayı geziyorsanız, maaş olarak ödenen işsizlik parasını ağustos böceği olarak yediniz demektir, artık çalışmaya başlama zamanı geldi. İşsizlik oranı (eyaletlerin ortalaması) %8 civarında olan Amerika’da gidip iş bulmanın o kadar kolay olduğunu düşünüyorsanız, hodri meydan. Haa, ilk 10 universiteden mezunsanız onu bilemem ya da garson, benzinlikte kasiyer, temizlik görevlisi olarak kaçak çalışmak sorun değilse de sanırım bir şeyler ayarlanabilir. Ayrıca “Xenophobia” artık bu ülkede önemli bir hastalık. Bir tanıdığınız varsa, Amerika’da yaşam hakkında kendisiyle bir sohbet edin, anlatacakları pembe bir tablodan ibaret olmayacaktır.

Fransız hemşirenin brüt maaşının o civarlarda olduğunu ben de tahmin ediyorum. Ancak geçtiğimiz yıla kadar devam eden araç yakma, mahallelerde toplu isyan, yakın akrabamdan bildiğim kadarıyla yaklaşık 1 sene süren akedemik grev, Airbus gibi devlerin işten çıkarmaları ve tarihinin en yüksek oranlarına varan (%11 civarında) işsizlik, yoğun göçmen nüfusa sahip fransanın geleceğini de çok iyimser göstermiyor bana.

Kanada ekonomisi oldukça güçlü ve farklı endüstrilerde (ağaç ve ormancılık, kağıt…) lider bir ekonomi. Eriyen buzulların altındaki petrolü de çıkartmak için -evet çevre açısından hiç de içaçıcı bir gelişme değil- de çalışmalara başladılar. Bu ülkenin Amerika’dan bağımsız olarak oldukça farklı bir dinamiği var, sürekli göç alması ve fakat aldığını da vermesi (nüfus sürekli 35-40 milyon bandındadır) bu dinamikliğe destek oluyor bence. Ammmaaaa, Kanada ya da dünyanın herhangi bir noktasında meyve toplayıcısına günde 900 dolar ödendiğini iddia etmek latife etmekten ötesi olamaz, burayı bir daha soruşturun derim.

Şans eseri yazı yakından tanıdığım ülkelere dokunduğu için yorum yapabildim, 11 eylül’ü Manhattan’da yaşamış, Avrupa’nın ortasında da uzun yıllarını geçirmiş birisinin izlenimlerini buraya aktarmam umarım sizi kızdırmaz. Ama ikinci bölümde yazılanlara katılmıyorum. Çin, Hindistan, Brezilya ve hatta Meksika gibi yoğun nüfuslu, işçi ücretlerinin anormal düşük ve sosyal desteğin neredeyse sıfır olduğu patlayıcı ekonomilerin palazlandığı bir dünyada, artık eski kıtanın ve Amerika birleşik devletlerinin cazibesi o kadar da yüksek görülmüyor. Ta ki, bu yeni güçleri oluşturan bireyler daha fazla refahı ve daha uzun bir hayatı talep edene kadar.

bana farklı dünyaların hikayelerinini anlatan bir hayat lazım..

bana aslında şuan bunları yazdığım ülkenin topraklarından farklı bir toprak lazım..

bana beni anlatacak bir yer lazım..

\o/